มันเริ่มจากเมื่อปลายปีที่แล้ว วันที่ 10 ธันวา 52 ถึงปัจจุบัน
ป๊ะป๊า ตกบันได้ แล้วก็ๆไปตรวจที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง แน่นอนวันนั้นอาจจะไม่มีหมอเฉพาะทาง หรือหมอที่ดี ผลตรวจออกมา ป๊าขาแพลง อืม ตอนนั้นเราอยู่บริษัทพี่ได้ข่าวก็ตกใจถามป๊าว่าเปนไรมากป่าว ป๊าบอกว่าแค่ขาแพลง โอเคโล่งใจไป นึกว่าจะเปนอะไรมาก เพราะป๊าก็เปนโรคหัวใจด้วย กลัวจริงๆๆ
พอกลับมาบ้านมานั้งพิจารณาขาป๊า ทำไมมันบวม ทำไมมันเขียว นี่เท้าคนขาแพลงหรอเนี๊ยะ ใหญ่จริงๆๆเลย ป๊าก็ว่ายังงั้นทำไมมันใหญ่ ผ่านไป 1 คืน ป๊าทนไม่ไหวและ โทรถามเพื่อนพยาบาลดีกว่า
เค้ามาหาที่บ้าน เอายา เอา เฝือกอ่อนมาให้ใหญ่โตมากๆเลย เค้าก็เลยไปขอเช็คฟิลม์
ตกเย็นเค้าบอกให้เข้ามาคลินิกเลย อาจจะไม่ใช่แค่ขาแพลงและ มันอาจจะขาหัก หรือร้าว
แล้วความจริงก็ปรากฏ กระดูกร้าว เข้าโรงบาลเลย อาจจะต้องผ่า
โหหห น้ำตาจะไหล ให้พ่อข้าพเจ้าทนเจ็บ 1 คืน ตรวจบ้าอะไรไม่เหนว่าร้าวว เรียนหมอมาป่าวเนี๊ยะ ของขึ้นอย่างแรง เจ๊อยากเอาเรื่องมาก เพราะป๊าก็อายุเยอะ โรคประจำตัวก็มี แล้วตรวจอะไรยังงี้
และแล้วก็ต้องอยู่โรงบาลหยุดยา บางอย่างของโรคหัวใจ
ช่วงนั้นป๊าเซงมาก มันก็ขำดีนะเวลาป๊าทะเลาะกับพยาบาล เพราะพ่อต้องใส่ไอสำลีพันผ้า
ผมถอดได้ไหม อยากอาบน้ำ เนี๊ยะผมว่ามันไม่ช่วยอะไรเลย ยังงี้ผมก็ทำเป็น
ให้ผมกับบ้านได้ไหม เดี่ยวตอนกลางคืนมานอนที่โรงพยาบาลได้ป่าว
ป๊าว่า มันเหมือนติดคุกเลย
นี่ข้าวโรงบาลหรอเนี๊ยะ จืด ไม่อร่อยเลยยย
อามป๊าว่า ไปเอารถเข็นมา ไปเที่ยวรอบโรงบาลกัน 555+ เด๋วโพสรูปให้ดู
ป๊าบ่นเยอะมาก แต่ก็ขำมากเหมือนกัน
ทำให้เรารู้ว่า จริงๆแล้วผู้ใหญ่ก็คือ เด็กที่ตัวโต นั่นเอง
